Neo-ekspresyonizm, 1970’lerin sonu ve 1980’lerin başlangıcında ortaya çıkan bir 20. çağ sanat hareketidir. Yürekli renkler, etkisinde bırakan fırça darbeleri ve figüratif imgeler kullanımıyla karakterize edilir. Neo-ekspresyonizm çoğu zaman 1960’lar ve 1970’lerin kavramsal sanatına ve Minimalizmine bir reaksiyon olarak görülür.
Neo-ekspresyonizm, 1980’lerin Alman sanat sahnesiyle yakından ilişkilidir ve hareketin biri olan sanatçılarının bir çok Alman’dı. Sadece neo-ekspresyonizm, ABD Birleşik Devletleri, İtalya ve İspanya dahil olmak suretiyle öteki ülkelerdeki sanat üstünde de mühim bir etkiye sahipti.
Neo-ekspresyonizm çoğunlukla figüratif resmin yine canlanması olarak görülür ve birçok neo-ekspresyonist sanatçı, Pablo Picasso, Edvard Munch ve Emil Nolde benzer biçimde 20. yüzyılın başlarındaki ustaların faaliyetlerinden esin alır. Sadece neo-ekspresyonizm bununla birlikte çağdaş bir harekettir ve sanatçıları çoğunlukla eserlerini sertlik, yabancılaşma ve umutsuzluk benzer biçimde çağıl temaları keşfetmek için kullanırlar.
Neo-ekspresyonizm tartışmalı bir hareket olmuştur ve eleştirmenleri onu gerici ve nihilist olmakla suçlamıştır. Sadece neo-ekspresyonizm bununla birlikte canlılığı ve romantik yoğunluğu sebebiyle de övülmüştür.
Neo-ekspresyonizm, çağıl sanat üstünde kalıcı bir tesir bırakan mühim bir sanat hareketidir. Eserleri çoğu zaman dünyanın dört bir tarafındaki büyük müzelerde sergilenir ve sanat tarihçileri ve eleştirmenleri tarafınca incelenmeye ve kritik edilmeye sürer.
| Yeni-ekspresyonizm | Modern sanat |
|---|---|
|
|
| Çağıl Sanat | Anlatı |
|
|
| Tablo | Özellikler |
|
|
II. Neo-ekspresyonizm
Neo-ekspresyonizm, 1970’lerin sonu ve 1980’lerin başlangıcında ortaya çıkan çağdaş sanattaki bir harekettir. Yürekli renkler, etkisinde bırakan fırça darbeleri ve figüratif imgeler kullanımıyla karakterize edilir. Neo-ekspresyonizm, çoğu zaman önceki on yıllarda popüler olan daha kavramsal ve minimalist sanata bir reaksiyon olarak görülür.
Neo-ekspresyonist sanatçılar çoğu zaman kendi şahsi deneyimlerinden ve duygularından esin alırlar. Emek harcamaları çoğu zaman ham ve duygusaldır ve 1970’lerin sonu ve 1980’lerin başındaki kargaşa ve bunalımlı sosyal ve politik iklimi yansıtır.
Neo-ekspresyonist akımın en meşhur sanatçıları içinde Anselm Kiefer, Georg Baselitz ve Julian Schnabel yer alır.
Neo-ekspresyonizm, çağıl sanat üstünde kalıcı bir tesir bırakan, çağdaş sanatta mühim bir akımdır.
II. Neo-ekspresyonizm
Neo-ekspresyonizm, 1970’lerin sonu ve 1980’lerin başlangıcında ortaya çıkan bir fotoğraf akımıdır. Yürekli renkler, etkisinde bırakan fırça darbeleri ve figüratif imgeler kullanımıyla karakterize edilir. Neo-ekspresyonizm çoğu zaman 1960’lar ve 1970’lerin Minimalizmi ve Kavramsal Sanatına bir reaksiyon olarak görülür.
Neo-ekspresyonizm, Anselm Kiefer, Georg Baselitz ve Jörg Immendorff benzer biçimde bir öbek Alman sanatçı tarafınca öncülük edildi. Bu sanatçılar Soyut Ekspresyonizm’in yanı sıra 20. yüzyılın başlarındaki Alman Ekspresyonist hareketinden de etkilendiler.
Neo-ekspresyonizm hızla öteki ülkelere yayıldı ve 20. yüzyılın sonlarında en etken sanat hareketlerinden biri halini aldı. Neo-ekspresyonist sanatçılar çoğu zaman sertlik, sex ve ölüm temalarını keşfetmekle ilgileniyorlardı. Emek harcamaları çoğu zaman romantik yoğunluğu ve ham, rafine edilmemiş tarzıyla karakterize ediliyordu.
Neo-ekspresyonizm 1980’lerin sonlarında popülerliğini kaybetti, sadece çağıl sanatta mühim bir hareket olmaya devam ediyor. Neo-ekspresyonist sanatçılar fotoğraf sanatının gelişiminde mühim bir etkiye haiz oldular ve eserleri dünya genelinde müzelerde ve galerilerde sergilenmeye devam ediyor.
IV. Çağıl Sanat
Çağıl sanat, günümüzde üretilen sanatı tarif etmek için kullanılan bir terimdir. Çağıl sanatın kararlı bir tanımı yoktur, zira oldukça muhtelif sanatla alakalı stilleri ve uygulamaları kapsar. Sadece çağıl sanatın birtakım ortak özellikleri içinde deneyselliğe odaklanması, yeni malzemeler ve teknolojilerin keşfi ve sosyal ve politik mevzularla ilgilenmesi yer alır.
Çağıl sanat çoğu zaman geçmişin geleneksel sanatına bir reaksiyon olarak görülür. Tek, yetkili bir sanat seçimi fikrini reddeder ve bunun yerine çeşitliliği ve deneyi benimser. Çağıl sanatçılar çoğu zaman dünyayı görmenin yeni yollarını keşfetmekle ilgilenir ve çalışmalarını sosyal normlara ve geleneklere meydan okumak için kullanırlar.
Çağıl sanat küresel bir olgudur ve dünyanın her yerinde üretilir. En meşhur çağıl sanatçılardan bazıları Ai Weiwei, Marina Abramović ve Jeff Koons’tur.
Çağıl sanat, sıkıntılı ve çoğunlukla tartışmalı bir sanat biçimidir. Sadece, bununla birlikte kültürel manzaramızın yaşamsal ve mühim bir parçasıdır. İçinde yaşadığımız değişen dünyayı yansıtır ve kendimizi ve hayattaki yerimizi anlamanın yeni yollarını sunar.
VI. Neo-ekspresyonizm, Modern Sanat ve Çağıl Sanat Arasındaki Farklar
Neo-ekspresyonizm, çağdaş sanat ve çağıl sanat, sanat tarihli değişik hareketleri tarif etmek için kullanılan terimlerdir. Bu hareketler içinde birtakım örtüşmeler olsa da, birtakım temel farklılıklar da vardır.
Neo-ekspresyonizm, 1970’lerin sonu ve 1980’lerin başlangıcında ortaya çıkan bir harekettir. Yürekli renkler, etkisinde bırakan fırça darbeleri ve figüratif imgeler kullanımıyla karakterize edilir. Neo-ekspresyonist sanatçılar çoğu zaman Edvard Munch ve Vincent van Gogh benzer biçimde daha önceki ekspresyonist ressamların faaliyetlerinden esin almışlardır.
Modern sanat, 19. yüzyılın sonu ve 20. yüzyılın başlangıcında ortaya çıkan oldukça muhtelif sanat hareketlerini tarif etmek için kullanılan bir terimdir. Modern sanat, çoğu zaman yeni teknikler ve malzemelerle icra ettiği deneyler, geleneksel sanatla alakalı gelenekleri reddetmesi ve sanatçının subjektif deneyimine odaklanmasıyla karakterize edilir. En meşhur çağdaş sanat hareketlerinden bazıları empresyonizm, fovizm, kübizm ve soyut dışavurumculuktur.
Çağıl sanat, günümüzde üretilen sanatı tarif etmek için kullanılan bir terimdir. Çağıl sanat çoğu zaman yoldam ve biçim çeşitliliği, yeni teknolojileri keşfetmesi ve sosyal ve politik meselelerle ilgilenmesiyle karakterize edilir. En meşhur çağıl sanat hareketlerinden bazıları içinde postmodernizm, kavramsal sanat ve enstalasyon sanatı yer alır.
Aşağıdaki tablo neo-ekspresyonizm, çağdaş sanat ve çağıl sanat arasındaki temel farklılıkların bir özetini sunmaktadır.
| Hususiyet | Yeni-ekspresyonizm | Modern sanat | Çağıl Sanat |
|---|---|---|---|
| Süre dilimi | 1970’lerin sonu – 1980’lerin başı | 19. yüzyılın sonu – 20. yüzyılın başı | Günümüz |
| Yoldam | Yürekli renkler, etkisinde bırakan fırça darbeleri, figüratif imgeler | Yeni teknikler ve malzemelerle denemeler, geleneksel sanatla alakalı kuralların reddi, sanatçının subjektif deneyimine odaklanma | Yoldam ve biçim çeşitliliği, yeni teknolojilerin keşfi, toplumsal ve politik mevzularla etkileşim |
VI. Neo-ekspresyonizmin Temel Özellikleri
Neo-ekspresyonizm, 1970’lerin sonu ve 1980’lerin başlangıcında ortaya çıkan bir fotoğraf stilidir. Yürekli renkler, etkisinde bırakan fırça darbeleri ve figüratif imgeler kullanımıyla karakterize edilir. Neo-ekspresyonist resimler çoğu zaman sertlik, saldırganlık ve umutsuzluk sahnelerini tasvir eder. Hareket, Ernst Ludwig Kirchner ve Emil Nolde benzer biçimde Alman Ekspresyonist ressamların yanı sıra 1940’lar ve 1950’lerin Soyut Ekspresyonistlerinden etkilenmiştir.
Neo-ekspresyonizmin birtakım temel özellikleri şunlardır:
- Yürekli renklerin kullanması
- İfadeli fırça darbeleri
- Mecazi imgeler
- Çoğu zaman sertlik, saldırganlık ve umutsuzluk sahnelerini tasvir eden mevzu
- Sanatçının şahsi ifadesine vurgu
Neo-ekspresyonizm, 1960’larda ve 1970’lerde sanat dünyasında baskın olan Minimalizm ve Kavramsal Sanat’a karşı bir tepkiydi. Neo-ekspresyonist sanatçılar daha romantik anlatım edici ve şahsi işler yaratmaya çalıştılar. Ek olarak genel halk için daha erişilebilir işler yaratmak istediler.
Neo-ekspresyonizm, sanat dünyasında mühim bir tesir bırakan büyük bir sanat akımıydı. Daha anlatım edici ve şahsi olan yeni bir fotoğraf periyodunun başlamasına destek oldu. Neo-ekspresyonizm, çağıl sanat üstünde de büyük bir etkiye sahipti.
VII. Modern Sanatın Temel Özellikleri
Modern sanat, 19. yüzyılın sonu ve 20. yüzyılın başlangıcında ortaya çıkan oldukça muhtelif sanatla alakalı stilleri ve hareketleri kapsayan geniş bir terimdir. Modern sanatın tek bir tanımı yoktur, sadece çoğu zaman yeni formlar, teknikler ve malzemelerle icra ettiği deneylerle karakterize edilir. Modern sanatın birtakım temel özellikleri şunlardır:
- Tecrit: Modern sanatçılar, gerçekliğin geleneksel temsillerini terk ederek daha soyut formlara yöneldiler.
- Deneysellik: Modern sanatçılar yeni formlar, teknikler ve malzemelerle denemeler meydana getirmeye istekliydiler.
- Yenilik: Modern sanatçılar devamlı olarak yenilik yapıyor ve sanat olarak biri olan şeyin sınırlarını zorluyordu.
- Ekspresyonizm: Modern sanatçılar çoğunlukla eserleri vesilesiyle kendi şahsi duygularını ve deneyimlerini anlatım etmeye çalışmışlardır.
- Çeşitlilik: Modern sanat, oldukça muhtelif stilleri ve yaklaşımları kapsayan muhtelif bir harekettir.
Modern sanat, 20. yüzyılda sanatın gelişimi üstünde derin bir etkiye sahipti. Yeni anlatım ve gözlem biçimlerinin önünü açtı ve sanat olarak biri olan şeyin sınırlarını zorlamaya destek oldu. Modern sanat, günümüz sanatçıları için bir esin kaynağı olmaya devam ediyor.
Çağıl Sanatın Temel Özellikleri
VIII. Çağıl Sanatın Temel Özellikleri
Çağıl sanat geniş ve muhtelif bir alandır, sadece bir çok çağıl sanatın paylaşmış olduğu birtakım temel özellikler vardır. Bunlar şunları ihtiva eder:
- Deneyselliğe ve inovasyona odaklanma
- Geleneksel sanatla alakalı kuralların reddi
- Toplumsal ve politik mevzulara odaklanma
- Sanat ile müzik, performans ve film benzer biçimde öteki anlatım biçimleri arasındaki sınırların bulanıklaşması
Çağıl sanat, çoğunlukla çağdaş sanatın gelenekselciliğine ve muhafazakarlığına bir reaksiyon olarak görülür. Çağıl sanatçılar, yerleşik kurallara ve geleneklere uymaktan oldukça yeni fikirler ve anlatım biçimleri keşfetmekle daha oldukça ilgilenirler. Ek olarak sanatlarını sosyal ve politik sorunları ele almak için kullanma olasılıkları daha yüksektir.
Sanat ve öteki anlatım biçimleri arasındaki sınırların bulanıklaşması, çağıl sanatın bir öteki temel özelliğidir. Çağıl sanatçılar çoğu zaman sanat ya da başka bir şey olarak kolayca kategorize edilemeyen eserler yaratmakla ilgilenirler. Çalışmalarında müzik, performans, film ya da öteki medyaları kullanabilirler ve ek olarak sanatlarına günlük hayattan öğeler de katabilirler.
Çağıl sanat, sıkıntılı ve coşku verici bir alandır ve devamlı olarak gelişmektedir. Çağıl sanatın kararlı bir tanımı yoktur ve bugün çağıl sanat olarak biri olan şey, yarın çağıl sanat olarak kabul edilmeyebilir.
IX. Neo-ekspresyonizm örnekleri
Neo-ekspresyonizm muhtelif bir harekettir ve bütün Neo-ekspresyonist sanatçıların paylaşmış olduğu kararlı bir yoldam yoktur. Sadece Neo-ekspresyonist resimlerde bulunabilen birtakım ortak özellikler vardır. Bunlar şunları ihtiva eder:
Yürekli renk kullanması: Neo-ekspresyonist sanatçılar resimlerinde çoğunlukla parlak, doygun renkler kullanırlar. Bu, bir enerji ve coşku duygusu yaratabilir.
Figüratif temsil: Neo-ekspresyonist sanatçılar resimlerinde çoğunlukla figüratif mevzuları resmederler. Bu mevzular realist ya da soyut olabilir ve çoğunlukla sanatçının şahsi deneyimlerinin ya da duygularının sembolleri olarak görülebilirler.
İfadeli fırça darbeleri: Neo-ekspresyonist sanatçılar resimlerinde çoğunlukla ifadeli fırça darbeleri kullanırlar. Bu, bir hareket ve enerji hissi yaratabilir.
Neo-ekspresyonist resimlerin dikkat cazibeli örneklerinden bazıları şunlardır:
Edvard Munch’ın Feryat (1893)
Vincent van Gogh’un Yıldızlı Gece (1889) tablosu
Pablo Picasso’nun Guernica’sı (1937)
Auguste Rodin’in (1880-1917) Cehennemin Kapıları
Michelangelo’nun Pietà’sı (1499)
Bu resimler, mevcud birçok Neo-ekspresyonist eserin yalnız birkaç örneğidir. Neo-ekspresyonizm, sanatçılara ve sanatseverlere esin vermeye idame eden varlıklı ve muhtelif bir harekettir.
S: Neo-ekspresyonizm nelerdir?
A: Neo-ekspresyonizm, 1970’lerin sonu ve 1980’lerin başlangıcında ortaya çıkan bir fotoğraf stilidir. Yürekli renkler, etkisinde bırakan fırça darbeleri ve figüratif imgeler kullanımıyla karakterize edilir. Neo-ekspresyonist ressamlar çoğu zaman Pablo Picasso ve Willem de Kooning benzer biçimde daha önceki ustaların faaliyetlerinden esin almışlardır.
S: Neo-ekspresyonizm ile çağdaş sanat arasındaki ayrım nelerdir?
A: Modern sanat, 19. yüzyılın sonlarından günümüze kadar uzanan geniş bir yelpazedeki sanatla alakalı stilleri ve hareketleri kapsayan geniş bir terimdir. Neo-ekspresyonizm, 1970’lerin sonu ve 1980’lerin başlangıcında ortaya çıkan muayyen bir fotoğraf stilidir. Hem çağdaş sanat bununla birlikte Neo-ekspresyonizm, yürekli renkler ve etkisinde bırakan fırça darbeleri kullanımıyla karakterize edilirken, Neo-ekspresyonizm öteki çağdaş sanat hareketlerinden daha oldukça figüratif imgelere odaklanır.
S: Neo-ekspresyonizmin çağıl sanata tesiri nelerdir?
A: Neo-ekspresyonizm çağıl sanat üstünde mühim bir etkiye haiz olmuştur. Birçok çağıl sanatçı, Neo-ekspresyonist ressamların yürekli renklerinden, etkisinde bırakan fırça darbelerinden ve figüratif imgelerinden esin almıştır. Neo-ekspresyonizm ek olarak çağıl sanat dünyasında figüratif sanata karşı daha aleni ve kabul edici bir tasarruf yaratılmasına destek olmuştur.
0 Yorum